................................Καλημέρα στην ηλιόλουστη και ιστορική Αθήνα που αγαπάμε...

~~~

~~~
.....................ΕΛΛΑΔΑ - ΜΝΗΜΕΙΑ - Αρχαιολογικοί χώροι και Μνημεία στην Ελλάδα. Ελληνικός Πολιτισμός

Translate (Μετάφραση)

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2018

Όταν οι Αθηναίοι έπιναν αντί για καφέ, ρεβίθι !

Όταν οι Αθηναίοι έπιναν αντί για καφέ, ρεβίθι !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Το τονωτικό και με το μαγικό του άρωμα ρόφημα του καφέ, είναι σύμφυτο με την κοινωνική εκπόρευση της λατρεμένης μας Αθήνας. Αποτέλεσε το κοινό σημείο αναφοράς, για τους απλούς και λαϊκούς ανθρώπους της πόλης – που με παραστατική ενάργεια τους βλέπαμε στις ταινίες του ασπρόμαυρου, δίπλα στην αξέχαστη κουτσομπόλα Γεωργία Βασιλειάδου, να πίνουν τον καφέ τους στα ταπεινά σπίτια των γειτονιών της Αθήνας και να σχολιάζουν τα «άπλυτα» της γειτονιάς, όπως και στα φιλόξενα και ζεστά καφενεία των συνοικιών- όσο και για τους αστούς της παλιάς και μεταπολεμικής Αθήνας, που μέσα από το πλούσιο και ηδύ άρωμα του καφέ, έβρισκαν την ευκαιρία στου «Ζαχαράτου», στου «Αντωνιάδη», στου «Λουμίδη» στο «Βυζάντιο, στου «Φλόκα», στου «Zonar’s», στο «Brazilian» και αλλού, να συζητήσουν για τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, τα διεθνή θέματα της χώρας, αλλά και για τα «μυστικά» των μεγάλων κυριών της Αθήνας. Για να έλθουμε στις πρόσφατες σχετικά μέρες μας, όπου και πάλι το μαγικό άρωμα του καφέ, έδινε το έναυσμα, στο «Φίλιον», στου «Λέντζου, στο «Da Capo», στο «Select», και σε άλλα εξαιρετικά στέκια, για συζητήσεις, κοινωνικά σχόλια, ερωτικές αναζητήσεις και τα κλασικά και πάντα σε ημερήσια διάταξη, πολιτικά.
Σε αυτή την πολύπλαγκτη και πολύχρωμη γευστικά διαδρομή του, ο αγαπημένος μας καφές, εξελίχτηκε γευστικά, στις τεχνικές παρασκευής του, στα συνοδευτι-κά του στοιχεία – όπως σαντιγί, κανέλλα, σοκολάτα, αλλά και διάφορες άλλες πρωτότυπες κρέμες - και συμβάδιζε πάντα με τις καινοτόμες τάσεις της κοινωνίας, στην καθημερινή της ζωή. Έτσι και σε αυτή την μακρόχρονη πολλών δεκαετιών πορεία, περάσαμε από τους ιστορικούς και απλούς καφέδες των παραδοσιακών μας καφενείων, που έφτιαχνε ο «ταμπής» του καφενείου (παρασκευαστής καφέδων), μέχρι τους «σύνθετους» σημερινούς, με τις κρέμες και τα καρυκεύματα, που είναι πολλές φορές αληθινό «γεύμα» ! Οι παραδοσιακοί μας καφέδες ήταν για την ιστορία, στο μικρό κλασικό λευκό φλιτζανάκι που όλοι μας γνωρίσαμε οι εξής: «σκέτος» (ένα φλιτζανάκι μικρό νερό και μια κουταλιά του γλυκού καφέ), «μέτριος» (ένα φλιτζανάκι μικρό νερό, μια κουταλιά του γλυκού καφέ και μισή κουταλιά ζάχαρη), «γλυκύς βραστός» ο κλασσικός ελληνικός καφές (ένα φλιτζανάκι μικρό νερό, με μια κουταλιά του γλυκού καφέ και μια ζάχαρη), «βαρύς γλυκός» ή «πολλά βαρύς» ή «βαρύς γλυκός και όχι», αυτός ο καφές ήταν ο «γλυκύς βραστός», αλλά με μια άλλη version σερβιρίσματος από το μπρίκι, που δημιουργούσε λείο καϊμάκι, πηχτό, χωρίς φυσαλίδες, για αυτό και το επίθετο «βαρύς». Έπρεπε έτσι ο «ταμπής», αφού ψηθεί ο καφές και άρχιζε να φουσκώνει στο μπρίκι, να τον ρίξει από χαμηλά στο φλιτζανάκι, ώστε να μην «σπάσει» το καϊμάκι του. Επίσης κείνα τα χρόνια υπήρχαν δυο είδη από τα γνωστά μας χαρακτηριστικά φλιτζανάκια ,που αναφέραμε πιο πάνω. Το «ψιλό» με τα λεπτά τοιχώματα και το «χοντρό» με τα πυκνά, που διατηρούσε έτσι την θερμοκρασία του καφέ περισσότερη ώρα υψηλή – ζεστή. Εξού και οι αντίστοιχες ονομασίες, «έναν μέτριο στο ψιλό» ή έναν βαρύ στο χοντρό». Για να φτιαχτεί σωστά ο ελληνικός καφές, έπρεπε να βράσει αρκετή ώρα, ώστε να χυλώσει και τότε μόνον γίνονταν καφές, άλλως ήταν όπως έλεγαν οι θεριακλήδες του ελληνικού, «νερομπούρμπουλο». Για τούτο και οι πιο παραδοσιακοί, τον έψηναν σε σιγανή φωτιά στη «χόβολη» - καιόμενη από κάτω άμμος - με υπομονή, τέχνη και μεράκι. Μάλιστα ο ταμπής, ανακάτευε σιγά-σιγά με το αναδευτήρι (το χαρακτηριστικό μακρυλαίμικο χάλκινο εξάρτημα, που η απόληξή του, ήταν δυο κλειστά καμπύλα τόξα μεταξύ τους τεμνόμενα και θύμιζε μήτρα δεσπότη) ή χτυπούσε σιγά – σιγά το μπρίκι που έβραζε στη φωτιά, στον πάτο. Έβρισκε βλέπεις και κείνα τα «πρωτόγονα» χρόνια, ο απλός ελληνικός καφές τον τρόπο, μέσα από αρκετούς συνδυασμούς, χαρμανιού, φλιτζανιού και σερβιρίσματος, να ποικίλει στην υφή, το ελαφρύ ή το βαρύ άρωμα και την θερμοκρασία, για να «εξιτάρει» τους λάτρεις του και να τους ταξιδεύει στα ονειρικά λιμάνια της γεύσης του! Για να έλθουμε και στις σημερινές ποικίλες μέθοδες παρασκευής του καφέ, ήτοι «φραπέ», «νες», «γαλλικός» - που μεσουράνησαν τις δεκαετίες ’70 και ΄80 – και «cappuc-cino», «fredo», «fredoccino» και άλλες πολυποίκιλες παραλλαγές τους, που ακολούθησαν με υψηλότερη ένταση και αποδοχή από τους λάτρεις του καφέ, μετέπειτα.

Αξίζει όμως στην πολύχρωμη ιστορία του αγαπημένου μας καφέ, να κάνουμε μια στάση, στα δίσεκτα χρόνια της γερμανικής κατοχής 1941-44, που η έλλειψή του ήταν οδυνηρά αισθητή. Ήταν τότε που τα καράβια με το μαγικό ρόφημα δεν έρχονταν από την Βραζιλία στον Πειραιά και η έλλειψη του «καφέ της παρηγοριάς», στους σκλαβωμένους Αθηναίους, ήταν θαρρείς μια δεύτερη σκλαβιά. Ορισμένοι τότε πονηροί σκέφτηκαν το εξής ευρηματι-κό. Καβούρδιζαν ρεβίθια, τα άλεθαν στον κλασικό μύλο και μετά τα πωλούσαν για καφέ, γεμίζοντας έτσι τις τσέπες τους και μέσα από την έλλειψη με χρήμα ! Κάποιοι εξ αυτών πιο έντιμοι, το έλεγαν στα ίσια στους «πελάτες» κείνης της πικρής εποχής, πως το χαρμάνι ήταν από ρεβίθι και όχι καφές, που πλέον γνώριζαν τι είχαν να πιούν. Αλλά κατά πώς φαίνεται, η πατέντα με το ρεβίθι – νοθεία του καφέ, μάλλον δεν ήταν εφεύρημα της περιόδου της γερμανικής κατοχής. Από την δεκαετία του 1930, θρυλείται πως κάποιοι πονηράκηδες έκαναν το κόλπο με το ρεβίθι, γεμίζοντας με αμφιβολία τους θεριακλήδες αθηναίους του καφέ, για το τι πίνουν. Μέσα από ένα ιστορικό ανέκδοτο στο οποίο πρωταγωνιστεί η μητέρα της μεγάλης μας ηθοποιού Κοτοπούλη, αναφαίνεται ότι η «κλοπή» με το ρεβίθι, είχε ξεκινήσει από τα χρόνια του μεσοπολέμου. Καταγράφεται ιστορικά λοιπόν, ότι γύρω στα 1930, η μητέρα Κοτοπούλη είχε πάει με ορισμένες φίλες της, για έναν καφέ αναψυχής, σε ένα από τα κεντρικά τότε καφεζαχαροπλαστεία της Αθήνας. Το γκαρσόνι της απευθύνθηκε : «Θα πάρετε κ-α Κοτοπούλη καφέ;» Και η κ-α Κοτοπούλη, με χιούμορ και ευρηματικό τρόπο, απάντησε : «Σας ευχαριστώ, αλλά δεν μου αρέσουν τα όσπρια» !!! στο εμβρόντητο γκαρ-σόνι … Που καταδεικνύει, ότι οι «μυημένοι» Αθηναίοι γνώριζαν το μυστικό …

Αυτή είναι εν σπέρματι, η ιστορία του αγαπημένου μας καφέ, στην διαχρονία της αθηναϊκής κοινωνίας, που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, είτε παραδοσιακός – «γλυκύς βραστός» - είτε σύγχρονος «capuccino», είτε νοθευμένος στην γερμανική κατοχή και τον μεσοπόλεμο – καβουρδισμένο «ρεβίθι», συντρόφευε τις αθηναίες και τους αθηναίους, στους χαρμόσυνους, περιπάτους, τις βόλτες τους και τα κοινωνικά «φτερουγίσματά» τους και τους γέμιζε την ψυχή, με ηθικήν ανάταση και το πλούσιο και μαγευτικό άρωμά του !

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2018

«Σουίτες Μπαχ στο Μουσείο της Ακρόπολης» (18/3/2018)

Acropolis Museum Press


Αγαπητοί συνεργάτες,
Επισυνάπτεται το δελτίο τύπου σχετικά με την δράση «Σουίτες Μπαχ στο Μουσείο της Ακρόπολης» που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 18 Μαρτίου 2018 
Με εκτίμηση,
Ευάγγελος Κοροπούλης

Σουίτες Μπαχ στο Μουσείο της Ακρόπολης

Την Κυριακή 18 Μαρτίου 2018, από τις 12 το μεσημέρι έως τη 1 μμ, οι επισκέπτες του Μουσείου Ακρόπολης θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν συγχρόνως τις Καρυάτιδες και μουσική Μπαχ. Η ταλαντούχα βιολίστα Ίρις Λουκά θα ερμηνεύσει τις περίφημες Σουίτες 1 έως 3 του μεγάλου δημιουργού σε μεταγραφή για βιόλα.

Η εκδήλωση πραγματοποιείται στο πλαίσιο της δράσης «Μουσικοί περίπατοι στα μουσεία» της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών.


Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

Η Επιτροπή Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο του Ελληνικού για τη χθεσινή απόφαση του ΚΑΣ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

Δελτίο Τύπου 4/10/2017

ΘΕΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ Η ΑΠΟΦΑΣΗ
ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ (3/10/2017)
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ


Η απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου αποτελεί θετική εξέλιξη στην υπόθεση του Ελληνικού καθώς επιβεβαιώνει την ισχύ του αρχαιολογικού Νόμου στο ακίνητο, η οποία είχε αμφισβητηθεί από τους υποστηρικτές της άνευ όρων «επένδυσης». Αξιοσημείωτη είναι η ομοφωνία την οποία συγκέντρωσε η απόφαση με το ένα μέλος που ψήφισε διαφορετικά να προτείνει πολύ ευρύτερη έκταση κήρυξης ως αρχαιολογικού χώρου σύμφωνα με την εισήγηση της αρμόδιας Εφορείας Αρχαιοτήτων. Με την απόφαση οι περιοχές στο Λόφο Χασάνι και στο αμαξοστάσιο του Τραμ προστατεύονται καθώς χαρακτηρίζονται ως αρχαιολογικός χώρος που περιλαμβάνει το βόρειο και βορειοανατολικό τμήμα του οικοπέδου καθώς και την παρακείμενη έκταση 1600 -1700 στρ. στους δήμους Αλίμου, Ελληνικού - Αργυρούπολης, Γλυφάδας. Υπενθυμίζουμε ότι ήδη έχει κηρυχθεί ως αρχαιολογικός χώρος η Χερσόνησος του Αγίου Κοσμά 400 στρ.
Όσον αφορά την έγκριση του Σχεδίου Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης (ΣΟΑ) εγκρίθηκε υπό προϋποθέσεις που αφορούν στην αρχαιολογική παρακολούθηση των εκσκαφικών εργασιών σε όλη την έκταση του πρώην αεροδρομίου καθώς και περιορισμούς υψών σε μεγάλου ύψους κτίρια.


Η Επιτροπή Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο του Ελληνικού συζήτησε για τη χθεσινή απόφαση του ΚΑΣ με βάση τις ως τώρα πληροφορίες που έχει στη διάθεσή της.
Με την απόφαση αυτή αναγνωρίζεται η ύπαρξη αρχαίων στο χώρο και η ανάγκη προστασίας τους. 
Η Επιτροπή διαπίστωσε, όμως, οτι η απόφαση απέχει πολύ τόσο από τις αρχικές εισηγήσεις των υπηρεσιών όσο και από τις πραγματικές διαστάσεις των χώρων που φιλοξενούν τα αρχαία.
Με αυτή την έννοια η Επιτροπή θεωρεί ότι χρειάζεται ένταση του αγώνα για ανατροπή της πολιτικής της ιδιωτικοποίησης και υπερδόμησης αυτού του πολύτιμου χώρου.
Σε κάθε περίπτωση με τη δημοσιοποίηση της απόφασης η επιτροπή θα επανέλθει με αναλυτική ανακοίνωση.

Τρίτη 11 Ιουλίου 2017

Πανοραμική φωτογραφία και άποψη από το Μοναστηράκι με θέα την Ακρόπολη στέκει εκεί στο διάβα των αιώνων!!!


Εάν σταθούμε στο κέντρο της Πλατείας Μοναστηρακίου και κάνουμε επί τόπου στροφή 360 μοιρών αντικρίζουμε μέσα σε λίγα μόλις τετραγωνικά την ίδια την ιστορία της Αθήνας.
Στην καρδιά του Αθηναϊκού κέντρου, το Μοναστηράκι αποτελεί μοναδικό μίγμα ρυθμών, εποχών και πολιτισμών, ζωντανό και πάντα δυναμικό – όμως, σταθερά αφιερωμένο στο εμπόριο και στο αντάμωμα των ανθρώπων. Εάν σταθούμε στο κέντρο της Πλατείας Μοναστηρακίου και κάνουμε επί τόπου στροφή 360 μοιρών αντικρίζουμε μέσα σε λίγα μόλις τετραγωνικά την ίδια την ιστορία της Αθήνας. Πρόσφατα ανακαινισμένη, η Πλατεία στρώθηκε με μωσαϊκούς κυβόλιθους από μάρμαρο, πέτρα και σκαλιστό μαντέμι, που συμβολίζουν τις «ροές» και την ποικιλοχρωμία των λαών της Μεσογείου.
Τα έργα για το νέο σταθμό του Μετρό (άνοιξε με καθυστέρηση στο Μοναστηράκι το 2004) συνάντησαν εξαιρετικές δυσκολίες λόγω της συνάντησής τους με την κοίτη του ποταμού Ηριδανού, του ιερού ποταμού των αρχαίων Αθηναίων. Στη σύγχρονη πόλη, το μοναδικό ακάλυπτο τμήμα του ποταμού βρισκόταν στον γειτονικό αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού. Τα ίχνη της χαμένης κοίτης που ανακαλύφθηκαν εκ νέου είναι εν μέρει ορατά σε ειδικό εκθεσιακό χώρο με αρχαιολογικά ευρήματα εντός του σταθμού και μέσω ανοιχτής έκθεσης πάνω στην ίδια την πλατεία.
Το Τζαμί Τζισταράκη (1759) πήρε το όνομά του από τον Οθωμανό Βοεβόδα της πόλης Μουσταφά Αγά Τζισταράκη. Ήταν γνωστό και ως Τζαμί Κάτω Σιντριβανιού από το σιντριβάνι που υπήρχε κοντά, το οποίο τροφοδοτούσε ο Ηριδανός. Η χρήση του ως μουσείου χειροτεχνιών ξεκινά μετά την πρώτη του επισκευή το 1915 και από το 1975 στεγάζει μια αξιόλογη συλλογή κεραμικής από την Ελλάδα, την Κύπρο, την Οθωμανική και τη νεώτερη Τουρκία. Στο εσωτερικό υπάρχουν πληροφορίες και φωτογραφίες για τα έργα και τους καλλιτέχνες, αλλά και την ιστορική σημασία του Τζαμιού, από μόνο του άξιο να το επισκεφθεί κανείς. Κάτω από το Τζαμί και στο τμήμα της οδού Ηφαίστου που ορίζεται από αυτό παραμένουν οι χώροι των παλιών τσαγκάρικων, ορισμένοι πλέον μετατράπηκαν σε μαγαζιά για τουριστικά σουβενίρ.
Δίπλα στο Τζαμί σώζεται τμήμα του τοίχου της Βιβλιοθήκης, που χτίστηκε το 132 μ. Χ. ως προσφορά στην πόλη των Αθηνών από τον Αδριανό, το Ρωμαίο αυτοκράτορα που έδειξε ιδιαίτερη αδυναμία για την πόλη. Υπό την κυριαρχία του η αρχαία πόλη του Θησέα εμπλουτίστηκε με σημαντικές υποδομές, ίχνη των οποίων δεσπόζουν ακόμα στο κέντρο. Η είσοδος της Βιβλιοθήκης έβλεπε στη Ρωμαϊκή Αγορά, που θεμελιώθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα το 10 μ.Χ. αι. ως προέκταση της Αθηναϊκής. Είναι δύσκολο σήμερα να φανταστούμε αυτό το κομμάτι του Μοναστηρακίου (στη σημερινή οδό Άρεως) όπως υπήρξε στα τέλη των Οθωμανικών χρόνων: μια κεντρική αγορά σιτηρών, οπορωλαχανικών, κρεάτων και ψαριών, στεγασμένη σε υπόστεγα κατασκευασμένα επί των ερειπίων της Βιβλιοθήκης και με ένα βυζαντινό ναό χτισμένο στο κέντρο της. Η περιοχή ονομαζόταν «Κάτω Παζάρια» και απαλλοτριώθηκε αφότου η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του νέου ελληνικού κράτους (1835), ενώ σχεδιάσθηκε η μεταφορά της αγοράς τροφίμων στην υπό χάραξη τότε οδό Αθηνάς, σύμφωνα με το Balkon3.
Το μικρό εκκλησάκι της Παντάνασσας είναι ό,τι απομένει σήμερα από το γυναικείο μοναστήρι των βυζαντινών χρόνων, που λειτουργούσε και κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, καταλαμβάνοντας το χώρο της σημερινής πλατείας. Η ονομασία «Μοναστηράκι» καθιερώθηκε κατά την Επανάσταση. Στα χρόνια της Φραγκοκρατίας λειτουργούσε ως καθολικός ναός και αποτελούσε προσωπική ιδιοκτησία ενός Ενετού ευγενή.
Το πιο σημαντικό σημείο στο Μοναστηράκι είναι βέβαια το παζάρι της οδού Ηφαίστου και των παρακείμενων στενών ή αλλιώς Γιουσουρούμ, από το όνομα ενός Εβραίου ιδιοκτήτη παλαιοπωλείου της περιοχής. Η ονομασία Γιουσουρούμ ενσωματώθηκε στην αστική γλώσσα κι έγινε ακόμα και τίτλος ενός τραγουδιού της δεκαετίας του 1980 από τον κυνικό της underground σκηνής των Εξαρχείων Νικόλα Άσιμο. Μπορεί (όπως έλεγε κι ο Άσιμος) οι ανθρώπινες αξίες να πωλούνται για το κέρδος, πάντως η ευγενική κυρία της φωτογραφίας μας καλωσορίζει στην είσοδο του Γιουσουρούμ με ένα χωνί ζεστά κάστανα έναντι μικρού αντιτίμου.
Πολλές είναι και οι φωτογραφίες από το παρελθόν που μας μεταφέρουν νοερά στην παλιά εποχή πριν το Μοναστηράκι γίνει πλατεία την εποχή που η Ακρόπολη είχε ακόμη τον φράγκικο πύργο.

_______
Πηγή: Μοναστηράκι, η πιο ωραία γειτονιά της Αθήνας που αξίζει να περνάς [εικόνες] | iefimerida.gr 

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2017

Συγκλονιστικό Κείμενο Των New York Times 1975: «Οι Έλληνες Έστησαν Τον Άνθρωπο Στα Πόδια Του!»

«…Για χιλιάδες χρόνια παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως αυτοί των Περσών, των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων, έβλεπαν τον άνθρωπο ως ένα απεχθές ον που σέρνονταν μπροστά σε θεότητες και δυνάστες.Οι ‘Έλληνες όμως, πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του. Τον δίδαξαν να είναι υπερήφανος…


Ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, έλεγε ο Σοφοκλής, αλλά τίποτα δεν είναι πιο θαυμάσιο από τον άνθρωπο.Οι Έλληνες έπεισαν τον άνθρωπο, όπως ο Περικλής το τοποθέτησε, ότι ήταν δικαιωματικά ο κάτοχος και ο κύριος του εαυτού του και δημιούργησαν νόμους για να περιφρουρήσουν τις προσωπικές του ελευθερίες.
Οι αρχαίοι Έλληνες ενθάρρυναν την περιέργεια που είχε ο άνθρωπος για τον εαυτόν του και για τον κόσμο που τον περιτριγύριζε, διακηρύττοντας μαζί με τον Σωκράτη ότι μια ζωή χωρίς έρευνα δεν αξίζει τον κόπο να την ζούμε.
Οι ‘Έλληνες πίστευαν στην τελειότητα σε όλα τα πράγματα, γιʼ αυτό μας κληροδότησαν την ομορφιά, που φτάνει από τον Παρθενώνα και τα ελληνικά αγάλματα, τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, την ποίηση του Ησίοδου και του Ομήρου, μέχρι τα ζωγραφισμένα αγγεία ενός απλού νοικοκυριού.Χωρίς τους ‘Έλληνες μπορεί ποτέ να μην είχαμε αντιληφθεί τι είναι αυτοδιοίκηση.
Αλλά, πολύ περισσότερο ακόμα και από την γλώσσα μας, τους νόμους μας, τη λογική μας, τα πρότυπά μας της αλήθειας και της ομορφιάς, χρωστάμε σε αυτούς την βαθιά αίσθηση για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Από τους ‘Έλληνες μάθαμε να φιλοδοξούμε χωρίς περιορισμούς, να είμαστε, όπως είπε ο Αριστοτέλης, αθάνατοι μέχρι εκεί που μας είναι δυνατό…».
___________